Door het jaren lang bootvissen op grote snoek op uitgestrekte wateren, vergeet je soms nog wel eens de kleinere wateren waar je vroeger bent begonnen met vissen. Vaak niet eens benaderbaar met een grote moderne visboot, waardoor de verleiding nog groter is om daar te gaan vissen. Terug naar de basis, eenvoud ten top met een Zodiac, elektromotor, Rebelcelletje en paar hengels. Niet eens een fishfinder aan boort, gewoon op je boerenverstand vertrouwen. Dan blijken dit soort wateren toch hele mooie vissen te bevatten!
Gesloten tijd voor Roofvissers, Corona Pandemie, Lock Down, in veel landen zijn het rare tijden die we mee maken. YouTube zorgt in deze tijden voor veel ontspanning. Vandaar dat we verschillende bekende en minder bekende YouTubers hebben gevraagd naar hun TOP 3 van eigen video’s. Vandaag de Top 3 van Sean Wit van White Label Fishing. Het Youtube kanaal bevat maar liefst 75 video’s! Veel kijk plezier!Lees verder “De Top 3 YouTube video’s van Sean Wit.”
Soms kom je van die bizarre stukken kunstaas tegen… Vangt dat nou echt vis?! Dit overkwam mij toen ik met Frans voor de grap op Ali Express zat te neuzen. Grotendeels allemaal rommel natuurlijk, maar ons oog viel op een grote, 40cm Tonijn-swimbait. Het gewicht: een bizarre 1100gram! De lengte van 40cm choqueerde mij niet eens meer gezien de resultaten op de grote Savage Gear aasjes… Maar deze Wicked Tuna is zo belachelijk lomp en breed, dat moest getest worden!
Fast forward naar het heden en de beelden die wij toen geschoten hadden zijn door een defecte SD kaart grotendeels verloren gegaan, mits het niet dat een deel terug te vinden was op een paar externe schijven. Beelden van een bizarre dag vissen met vismaat Jesper wisten wij 7 metersnoeken te vangen (waaronder een 120 en 116! en tevens… Vis op die maffe tonijn!
Vissen op gigantische snoek, 9 dagen in de wildernis in Dalsland, Zweden. Frans van der Putte en Sean Wit zijn op weg gegaan om het hele Dalslandkanaal te doorkruisen, meer dan 250 km met alleen een boot en twee tenten. Volg hun epische reis over meerdere meren, niet alleen in de strijd tegen regen, bliksem en harde wind… Maar bovenal, grote snoek!
Iedere roofvisser is inmiddels wel bekend met de vaak goede vangsten in Zweden. Velen van ons, reizen ieder voorjaar weer af naar dit prachtige land om hier te vissen op snoek. Dan zijn er nog een aantal die ook in de zomer of herfst de roofvis in dit prachtige land belagen, maar er is nog een andere mogelijkheid: in de winter!
Tekst en foto’s: Frans vd Putte
Ik ben zelf al vele malen naar Zweden gegaan om er te vissen, vaak meerdere keren per jaar. Voorjaar, zomer of najaar: allemaal perioden met een eigen karakter en een eigen specifieke manier van vissen met ieder weer een eigen charme. De wintervisserij was nog een groot onbekend ding voor mij: groot diep water, vaak bedekt met een dikke laag ijs. Toch zijn er mooie vissen te vangen op het ijs, op een manier voor ons Nederlanders amper bekend, maar zeker erg leuk en effectief en typisch Zweeds! Andy van Assema van Sportfishing Dalsland nodigde ons vorige winter al uit voor een ijsvissessie, maar toen kwam het er niet van. Deze winter echter, kwam het precies zo uit: begin februari zijn Kunstaasdokter Derk van der Molen, Pascal van Veen, Sean Wit en ik op ijs vistrip gegaan!
We zijn op donderdagmorgen vertrokken op Schiphol met de KLM, en zijn ruim anderhalf uur later geland op vliegveld Oslo Gardermoen. Daar hebben we een auto gehuurd en zijn we door een Scandinavisch winterlandschap naar Fengersfors Zweden gereden, hometown of Sportfishing Dalsland. Na een gezellig onthaal, wat eten en de nodige biertjes, de reeds opgemaakte bedjes ingesprongen en de volgende morgen rond 07:00 in de auto richting een prachtig Zweeds meer! Andy heeft alle materialen voorhanden, dus geen hengels en kunstaas mee in grote koffers, je kunt zeer licht bepakt reizen en dat is in mijn ogen ook een fijne bijkomstigheid. Het grootste gedeelte van je bagage bestaat uit warmtekledij en warmtelaarzen!
Eenmaal aan de ‘waterkant’, is het toch even vreemd. We stappen op het ijs zoals we dat in Nederland ook eigenlijk niet meer gewend zijn. Tommie Magnusson, een van de visgidsen van Sportfishing Dalsland, gaat voorop (safety first!) en boort een ‘proefgat’ om de ijsdikte te meten. Dat zit wel snor, ruim twintig centimeter! Alle spullen liggen op een grote slede, die Tommie meesleept over het ijs. Wij mogen als echte ‘noobs’ onze eerste ijsgaten boren, zowel met een handboor (dat is nog best hard werken!), als met een gemotoriseerde boor (ideaal ding!). Ook de ijsboren en andere benodigdheden zijn aanwezig bij Sportfishing Dalsland. Tommie zet de eerste hengels uit, waarna we gezamenlijk de overige hengels uitzetten.
Voor het ijsvissen worden hele korte hengels gebruikt, met nylon lijn (deze lijn schuurt niet langs de ijsrand tijdens de dril, en neemt geen water op en bevriest dus zelf ook niet). Even in Jip en Janneke-taal: er wordt op het ijs een klein steuntje geplaatst, waar een lange springveer aan zit met een klemmetje en belletjes. De baitrunner of reel gaat in vrijloop, de aasvis wordt te water gelaten in het gat. Stekkeuze en diepte zijn afhankelijk van de actuele omstandigheden, waar Sportfishing Dalsland uiteraard steeds van op de hoogte is en gasten in kan begeleiden! Als een snoek het aas pakt trekt hij de lijn uit de clip waardoor de springveer omhoog schiet en de belletjes rinkelen. Ook zie je dat een vis het aas gepakt heeft doordat het oranje balletje waaraan de clip zit kaarsrecht overeind staat (of zelfs nog nazwiept door de vrijgekomen kracht), in plaats van naar beneden (opgespannen onder het gewicht van de aasvis en het loodje).
Simpel doch effectief! Voor de hengels die wat verder weg staan, is er een extraatje: een knalpatroontje dat af gaat door een bewegend armpje dat naar beneden klapt als een vis de lijn uit de clip trekt. Zo, heel verhaal, klinkt heel technisch maar het is o zo eenvoudig en daarom o zo leuk! Laten we gaan vissen! De beste tijd om dit te doen is vlak na zonsopkomst en vlak voor zonsondergang. Natuurlijk bijten de vissen de hele dag door, maar er zijn duidelijk tijden waar te nemen waarop ze het veel beter doen, en dat zijn de hiervoor genoemde tijden. De hengels staan op scherp, we vissen als het ware om beurten, en hebben afgesproken dat ondergetekende als eerste mag. De temperatuur is minus 5 graden Celsius, en het ijs is lekker ruw. Mooier was het geweest als er een beetje sneeuw op lag, maar het valt mee met de gladheid. Toch moet je voorzichtig zijn, voor je het weet lig je onderuit! De echte profs op het ijs hebben uiteraard spikes onder de laarzen, iets waar wij niet aan gedacht hebben en helaas zijn de omstandigheden op dit moment zo dat Andy maar een beperkt aantal setjes heeft. (Dus een tip: spikes meenemen, of vooraf even je maat doorgeven en bestellen bij Andy!).
Tommie maakt intussen vakkundig een vuurtje op het ijs, we zetten onze stoeltjes er omheen en het wachten kan beginnen, denken we. Voor we het weten, rinkelt er in de verte al een belletje, en staat er een springveer snaarstrak naar boven: “Frans, rennen!” (Dit specifieke meer staat erom bekend dat een vis direct tientallen meters lijn neemt). Wonder boven wonder ga ik niet op mijn snuit, en kom aan bij de hengel, waar inderdaad met een gierende vaart lijn van de spoel aan het verdwijnen is. Ik pak de hengel van het steuntje af, zet mijn duimen op de spoel van de reel en geef een ros: hangen! De vis is sterk, en trekt de hengeltop een paar keer een mooi eind het gat in. Tommie geeft nog wat instructies, dan komt de vis in de buurt van het gat “this is a good one!”- en Tommie steekt zijn arm in het gat. Een paar tellen later sta ik met de eerste vis van het tripje in mijn handen: gelijk een mooie metervis! Helemaal geweldig! Na een paar foto’s verdwijnt de mooie vis weer in het gat, hele leuke belevenis zo! Tommie prikt een nieuwe aasvis aan het takeltje, en de boel staat weer op scherp.
Sean is de volgende die aan de beurt is: en ook dat duurt niet lang. Ook hij heeft een mooie vis te pakken, die er voordat hij aansloeg, ook als een gek vandoor ging. Het zonnetje staat lekker op het ijs, het is gezellig, we hebben een vuurtje, er wordt vis gevangen… wat wil je nog meer?!
De dag vordert, en om het uur lopen we nog een rondje langs de hengels om het opnieuw vormende ijs weg te scheppen en te zorgen dat de lijn ijsvrij blijft. Om beurten komen we aan zet en we vangen uiteindelijk allemaal ons visje! Uiteindelijk krijgen we een kleine twintig aanbeten en eindigen we ruim in de dubbele cijfers, waarvan verreweg de meeste vissen 90+ zijn, een perfecte eerste keer ijsvissen! We zijn allemaal enthousiast en als de zon achter de met sparren begroeide heuvels zakt, ruimen we op om er nog een gezellige avond van te maken.
De volgende dag zou er heel anders uit gaan zien: een klein beetje dooi en mist in de ochtend, dus een waterlaagje op het ijs. In de nacht sneeuwde het nog, maar heel vroeg in de morgen sloeg het sneeuwen om in regenen. Ook zou het wat harder gaan waaien.
Eventueel hadden we een uitwijkmogelijkheid naar een meer waar we in een klein boothuisje zouden kunnen zitten, maar omdat we goed vingen op dit meer zijn we gewoon naar hetzelfde meer gegaan.
Ook nu komen er alweer snel een aantal mooie vissen uit de gaten, het is echter wel bijzonder goed oppassen op het gladde ijs dat nog gladder geworden is door het laagje water erbovenop. Het regent af en toe een heel klein beetje, maar de rinkelende belletjes laten ons dat vergeten! Derk en Sean hebben zelfs nog een dubbelvangst!
Tommie is bezig met het vuur, en snijdt zichzelf wat later in de ochtend in zijn vinger tijdens het kloven van de stammetjes, we vissen eerst nog een tijdje door, maar besluiten dan dat het beter is dat hij even naar de dokter gaat om dit ‘even te laten repareren’. In de middag dus een korte pauze, en na een paar tosti’s verkassen we naar het kleinere meer met het boothuisje. Ondertussen heeft Tim (de zoon van Andy met ook de nodige ervaring op ijsvisgebied), zich bij ons gevoegd. Inmiddels is het wel weer droog, en op het nieuwe meer komen de aanbeten al tijdens het neerzetten van de hengels!
Dit meer is echter heel andere koek dan het meer waar we eerder waren, de vissen zijn vele malen voorzichtiger (en misschien kleiner?), en we slaan misschien wel 75% van de aanbeten mis. Toch is het nog een leuke middag en vangen we de nodige vissen, en als het langzaam weer donker wordt, komen we tot de conclusie dat de trip er alweer bijna op zit… maar wat een trip was het! We hoeven de volgende morgen pas rond 11:00 richting Oslo, en zodoende maken we er nog een heel gezellige avond van! We eten kebab en daarna nuttigen we de nodige alcoholische versnaperingen, waarbij de meest sterke verhalen de revue passeren. Uiteindelijk is het toch tijd om het mandje op te gaan zoeken, en de volgende morgen beginnen we fris aan de terugreis. Ergens in de avond kom ik thuis, en ik voel me alsof ik twee weken weg ben geweest (in de positieve zin). Langs deze weg wil ik Andy & family bedanken voor de gastvrijheid, en uiteraard de jongens voor een zeer geslaagde trip, die zeker een vervolg gaat krijgen! Ideaal voor een wat korter tripje, gewoon in een werkweek extra vroeg het weekend starten en hup het ijs op, een unieke ervaring!
Het vierde en laatste deel van het verhaal van Oscar en Frans die eind September afreisden naar de Watermill Lodge in Lisnaskea, Noord-Ierland. Alweer de laatste dag het water op, dit keer op pad naar totaal nieuwe plekken zoals onder andere ‘Castle Lake’. Ik kan dit laatste verslag wel weer beginnen met ‘heerlijk ontbijt’, maar dat zou een beetje afgezaagd worden.
Tekst en foto’s: Frans vd Putte
Vandaag gaan we ietsje eerder het water op, om nog even het maximale uit de laatste dag te halen. Vandaag gaat Pascal ook weer het water op, maar hij is water later. Vandaag zouden we naar een stek gaan genaamd ‘Castle lake’, een stuk water waar aan de zuidkant een toren op een eiland staat, aan de oostkant een ruïne, aan de noordkant een kasteel, en aan de westkant een landhuis. En het mooie is: het schijnt er ook nog te wemelen van de vis! Klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
Voordat Pascal het water op gaat en we samen die kant op gaan, doen we eerst nog een klein rondje trollend met de Luckylures vlakbij de lodge. En dat is plezierig wachten: Oscar haakt al snel een snoek op de Exox V2. Terwijl Oscar de vis naar de boot dirigeert, komt Pascal eraan. De vis komt even binnenboord, en daarna zetten we koers naar Castle Lake.
Die heeft zich al vroeg vergist.Ze konden nog even meegenieten van de vangst.
Na de vangst van deze eerste snoek van de dag, is het weer gassen geblazen! We gaan full speed ahead naar de stek, en eenmaal aangekomen aldaar, moeten we de chef gelijk geven. Het is er prachtig! Pascal en zijn maat gokken weer op een grote vis met de deadbaits, en het werpen rondom de boot. Wij zetten weer in op trollen met swimbaits. Het is hier in deze kom mooi, maar taai. Na een klein uur krijg ik een hele goede ram op de V2, en de vis gaat er lekker vandoor maar schiet los. Even later komen we langs de mannen, en die hebben twee vissen gezien op de deadbaits. Dit gaat geen makkelijke dag worden!
De eenzame toren die vroeger diende om de grens te bewaken en tolgeld te innen.Het landhuis met onze vrienden in hun natuurlijke omgeving.De ruïne van het oude kasteel (dat een stukje verderop weer is opgebouwd).
We trekken een paar sporen over diep water en over ondiep water, en besluiten dan dat het tijd is om een ander gedeelte te gaan bezoeken. Tijd is nu schaars, en we kunnen drie verschillende kanten uit! We kiezen een kant en komen na een paar tellen met al het kunstaas in de planten terecht… dat is geen ramp maar niet wat je wilt natuurlijk. We passeren een hele interessante plek, zeven meter diep en er is heel veel witvis te zien op de dieptemeter, maar ook springend in de oppervlakte. Helaas geen aanbeet, maar deze stek houden we in ons achterhoofd: dit zou later op de dag misschien wel eens een hele interessante plek kunnen zijn. We zetten het op een trollen, en een uur zonder aanbeet gaat er voorbij. Aasjes worden binnen gedraaid en geïnspecteerd, en weer opnieuw overboord gezet. Dan enige tijd later weer een lekkere klap op mijn V2, mijn eerste vis van de dag is een feit, een mooie negentiger die (achteraf weet ik ook niet meer waarom) zonder foto weer terug gaat. Het kan dus nog wel….
Hierna volgt weer een lange periode zonder aanbeet. We gaan terug richting die interessant uitziende plek die ik eerder noemde. Op weg daarnaartoe, weet ik twee kleinere snoeken te vangen op de V2, die het ding gewoon komen halen boven 9 meter water! We komen aan bij de stek en daar liggen Pascal en zijn maat ‘toevallig’ ook al te vissen met de deadbaits. Er volgen op deze stek direct een paar vissen, en het vermoeden dat dit een mooie stek zou moeten zijn wordt bevestigd! Het is wel lastig vissen, want het water is smal en er komen aardig wat plezierbootjes voorbij. Maar dat mag de pret niet drukken! We besluiten te gaan lunchen en kiezen een baaitje uit in de luwte van de inmiddels aardig aangetrokken wind.
In het baaitje worden de bassboats aan elkaar geknoopt en gaat er een dik anker overboord. De wijn en de kaas komen weer tevoorschijn en we hebben een plezierige lunch waar ‘serieuze vispraat’ en grappen en grollen elkaar afwisselen. Voor je het weet ben je zomaar een uur of anderhalf ‘kwijt’, en dat is een positief iets: in mijn ogen heb je het naar je zin als de tijd zo voorbij vliegt. We gaan weer vissen, en doen dat direct in deze baai. Oscar mist al na een paar minuten een tweetal snoeken, en we zien de mannen nog een snoek vangen. Het is hier allemaal relatief klein, en dus besluiten we hier niet te lang te blijven en weer naar die ene mooie diepe witviskuil te gaan. En daar is het al snel weer raak, en we vangen een aantal vissen achter elkaar!
Geen reuzen vandaag, maar zoals al eerder genoemd in de verhalen, vechten ze beestachtig goed. En we zijn überhaupt blij dat die ‘taaiheid’ van vanmorgen achter de rug is. We komen nu geregeld een vis tegen, we hebben lol en de tijd vliegt voorbij.
Nu trollen we een paar keer over de stek heen zonder aanbeet, en we besluiten te gaan werpen op de stek. Dit hebben we al eerder geprobeerd op andere stekken, en dit bleek niet zo succesvol als trollen. Ook nu weer is het lastig. Vanwege de grote drommen met witvis bij de bodem, probeer is eens een snoekbaarsshad, strak over de bodem gevist. Dit levert al snel twee snoekjes op en ik denk hier iets moois ontdekt te hebben! Het blijft alleen bij deze twee snoekjes, zo blijkt later… Het wordt later en later en we moeten keuzes maken.. we laten deze stek voor wat hij is en gaan nog even naar ons topstekje van de afgelopen dagen. Dat is het mooie van die vele pk’s: je kunt er nog eens een keer voor kiezen om wat anders te gaan doen, je bent er zo!
Eenmaal op ‘onze’ stek lijkt alles erop dat het goed moet komen met de snoek hier. Helaas, we krijgen een paar aanbeten, maar de vissen blijven niet hangen.. De klokt tikt en we besluiten nog een keer te verkassen en terug te gaan naar het ‘witvisgat’. Ook daar is het akelig stil, de vangsten lijken opgehouden te zijn als de spreekwoordelijke nachtkaars die is uitgegaan. Nog één laatste move voordat de zon onder is, één laatste stek!! Maar het mag niet baten. De zon verdwijnt achter de glooiende heuvels, en het is nu echt uit met de pret.
Uit met de pret…
Ondanks dat het taai was, en we vooral kleinere vissen vingen, komen we toch weer op een kleine 20 vissen uit vandaag! Op naar de helling, het restaurant wacht op ons. Wederom genieten we van het heerlijke eten, en spreken we door wat er morgen weer op ons te wachten staat: de terugreis. We maken het niet erg laat in het restaurant, en pakken op onze kamer de spullen alvast in. Wat is het toch fijn om zo licht bepakt te zijn! In een half uurtje is alles alweer klaar voor de reis naar huis.
De volgende morgen een klein ontbijtje, en hop bij Pascal in de auto op weg naar Belfast! Dat verloopt allemaal soepeltjes, langzaam maar zeker maken de glooiende groene heuvels plaats voor bebouwing en komt het vliegveld in zicht. We schudden Pascal nog even de hand en spreken af snel weer een keer terug te komen! Wat een fantastische plek, wat een fantastische trip! Dit is écht vakantie, dit is echt genieten, ongekend! Zo weinig tijd en nog zoveel ideeën over waar nog te vissen en op andere manieren.. nogmaals we moeten snel nog een keer terug! O en voor ik het vergeet: Pascal zorgt er zelfs nog even voor dat we onderweg ook nog wat te eten hebben.. ;-)
Deel 1: De aankomst. Eerder dit jaar waren Oscar en ik zoals altijd aanwezig op de Visma met Lureparts. Beurzen zoals de Visma zijn altijd leuke plekken om contacten op te doen, zowel nationaal als internationaal. Zo kwam er dit keer een gezellige man genaamd Pascal Brissaud op de stand, samen met zijn vismaat Johnny. Pascal en Oscar raken aan de praat omdat Pascal een tackle shop heeft en wat kunstaas van Lureparts wil gaan verkopen. Pascal vertelt over zijn bedrijf en geeft een foldertje: hij is eigenaar van het restaurant genaamd de Watermill Lodge in Noord-Ierland. Een bekend restaurant waar mensen van heinde en verre naartoe komen: het restaurant heeft diverse grote prijzen in de wacht gesleept (en staat zelfs in de Michelingids!) en Pascal (tevens ook de chef-kok) is bekend van kookprogramma’s op televisie.
Tekst en foto’s: Frans
Naast koken is vissen dé grote passie van Pascal, en het runnen van een sportvisparadijs een grote droom. Daarom is hij enige tijd bezig om de Watermill Lodge op de kaart te zetten als bestemming voor sportvissers. Hij heeft diverse accommodaties, en een tiental visboten. Zijn formule is zeer servicegericht, en service kun je op veel manieren uitvoeren. De service van de Watermill Lodge is ‘unheard of’, zoiets heb je nog nooit meegemaakt! Maar daarover later meer.
Even terug naar de Visma van eerder dit jaar. Om maar even een cliché te gebruiken: van het één kwam het ander, en Oscar sprak af dat we in september van dit jaar een tripje gingen doen naar de Watermill Lodge, om te ervaren wat Pascal heeft opgezet in Noord-Ierland. En die trip hebben we dus nu gehad: een tripje om nooit te vergeten, een hele ervaring!
Watermill Lodge is gelegen aan Loch Erne, een uitgestrekt gebied van meertjes en baaitjes en rivieren. Het water stroomt een heel klein beetje, maar daar merk je eigenlijk niet veel van. Het water is helder, maar niet glashelder en het heeft een soort roestkleurtje, net als onze veenwateren. Doodlopende baaitjes zijn vaak een stuk helderder dan het gedeelte waar het daadwerkelijk stroomt (maar nogmaals, die stroming daar merk je niets van, je weet alleen dat hij er wel degelijk is). Het water is het hele jaar door koud te noemen, volgens Pascal komt de watertemperatuur zelden boven de 17 graden Celsius uit. Karper en Meerval komen in het water niet voor, er zijn echter wel grote hoeveelheden witvis te vinden, en bizarre hoeveelheden baars. Naast natuurlijk snoek en forel.. Snoekbaars komt trouwens ook niet voor in dit water! Wat ook nog het vermelden waard is zijn de ‘hybrids’: een kruising tussen blankvoorn en brasem, die veelvuldig voorkomt in dit water en hier erkend worden als een echte sportvis. Genoeg over het water en verder met het ‘verhaal’. Op dinsdag moest ik nog gewoon werken, op woensdag vertrekken we en op zondag is het de bedoeling dat we weer terug zijn in Nederland. Dat lijkt heel erg kort (drie hele dagen vissen) maar we hebben later het gevoel dat we een paar weken weg zijn geweest! We vliegen met KLM, en hebben de vlucht van 11:15. Vroeg in de ochtend komen we aan op P03 en al snel is de bagage ingecheckt.
De eerste keer vliegen voor deze roach.
We doen nog een bakkie en een broodje en voor je het weet zit je in het vliegtuig op weg naar het groene eiland. De vlucht neemt een uur en een kwartier in beslag, maar door het tijdsverschil (klok een uurtje terug) komen we nog vóór het middaguur aan in Belfast. Hup door de controle en daar staat Pasal ons al op te wachten.
Er is niet veel te zien onderweg.
Een warm onthaal, een geweldige persoonlijkheid en dat fantastische Franse accent waarmee Pascal Engels praat… geweldig. Een kleine anderhalf uur rijden vanaf het vliegveld (tijd die 100% volgepraat wordt met vissen natuurlijk) en we komen aan bij de Watermill Lodge. Op de foto’s ziet het er natuurlijk prachtig uit maar ‘in het echt’ is het nog vele malen mooier! “You must be hungry?” luidt de vraag van Pascal, en die beantwoorden wij bevestigend. “Come on in, I’ll make you something nice!”
Zo gezegd, zo gedaan. Voor we het weten zitten we te smullen van een heerlijke entrecote met een glaasje wijn erbij. Terwijl we zitten te eten, sjouwt een medewerker van de Lodge onze spullen naar onze kamer! We praten nog wat, en gaan daarna naar onze kamer om de spullen in orde te maken. Omdat we niet veel bij ons hebben, is dat natuurlijk zo gepiept. Hengeltjes uit de koker, reeltjes erop, onderlijntjes eraan. Daarna visbroek en visjas aan en we kunnen gaan! We willen richting de trailerhelling lopen maar de weg wordt geblokkeerd door medewerker Marin in een golfkarretje. Dat is het transport naar de boot! Haha wat maken we nu weer meer? De spullen worden op het karretje geladen en we stappen in. Een paar tellen later zijn we bij de helling, en daar ligt onze boot al klaar, met lopende motor welteverstaan. We maken nog een praatje met Marin, hij werkt hier al acht jaar en je kunt duidelijk zien dat hij heel veel plezier heeft in zijn werk.
De boot die we meekrijgen is een typische ‘bass-boat’, heel veel ruimte om te gaan staan en te werpen, een console om te sturen en heel veel vakken om de spullen in op te bergen. We krijgen een kaart mee (de boot die we de volgende dag meekrijgen is voorzien van GPS, deze boot niet), en krijgen de instructie om binnen de boeien te blijven tijdens het hard varen. Overal op het water is de ‘vaargeul’ gemarkeerd met paaltjes, met aan de bovenkant een bord met een rode en een witte zijde. De witte zijde markeert de plaats waarop je de paal moet passeren. We krijgen van Pascal nog even mee dat als je binnen de markering vaart, je niet op obstakels hoeft te letten en je altijd vol gas kan, én mag varen! En dit zonder enige vorm van vaarbewijs, want dat kennen ze hier niet (en dat is fijn want mijn vaarbewijs lag op dat moment veilig in mijn boot in Nederland haha).
Oscar ik en hadden al eventjes naar de kaart gekeken, maar het is nu wel heel erg kort dag om echt even op verkenning uit te gaan. We blijven dus heel erg dicht bij de Lodge, en gaan gewoon domweg trollen. Tot mijn grote verbazing is het water niet erg diep, er zijn grote ‘vlaktes’ van 2 meter diep. Deze zijn voor de werpers onder ons natuurlijk prachtig, en dat ga ik ook zeker doen als ik er een keer een week of tien dagen ben, maar voor nu is de meest effectieve methode domweg kilometers maken. Zo leer je het water ook erg snel kennen. Voor mij is het even wennen aan de boot, de hengelsteunen zitten ook op heel andere plekken dan ik gewend ben. Maar eigenlijk gaat het prima zo! We zitten net lekker en hoppa daar heeft Oscar de eerste vis te pakken van de vakantie! Een snoekje is voor zijn chatterbait gevallen. Snel resultaat!
Eerste vis van de trip is al vrij snel geland!
En de aanbeten blijven volgen. We missen een aantal vissen, maar weten er uiteindelijk zes in de boot te krijgen. Topstekjes waren kuilen waar het twee meter plateau ophield en het talud naar een meter of vijf afdaalde. Er stond een stevige wind dus deze plek terugvinden was niet altijd even gemakkelijk, maar de vis was erg gretig. Diep vissen was niet nodig: ook boven vijf meter kwamen ze het kunstaas halen! En wat een kracht… Pascal vertelde al dat het net was alsof de vissen hier ander DNA hebben, en ik snap wel hoe hij daarbij komt. Springen, de aanbeet is vaak bizar hard, vechten alsof je een monstervis te pakken hebt (die later 70cm blijkt te zijn..) die eerste avond is al een hele ervaring.
Langzaam maar zeker werd het dus te donker om te vissen/ navigeren, en het werd tijd om terug te gaan naar de Watermill Lodge. Vol gas naar de helling, en daar zijn vanuit de verte al remlichten en waarschuwingslichten te zien. Het is Marin, die de trailer al netjes het water heeft gereden. Ik geef een dotje gas, en de boot rolt mooi de trailer op.
Marin ratelt de boot vast en vertelt ons te blijven zitten in de boot. Met de boot op de trailer rijdt hij naar de Lodge en daar stappen wij uit. Service! De spullen kunnen in de boot blijven liggen (ik neem echter mijn kunstaaskoffer mee want die zet ik altijd open zodat de boel kan drogen) en we gaan naar onze kamer. Hup, visbroek en visjas uit, schoon T-shirt en op naar het restaurant. De kamer is zo dicht bij het restaurant, dat je niet eens je jas aan hoeft te doen. Eenmaal binnen gaan we lekker bij de open haard zitten en worden we voorzien van een halve liter Carlsberg de man. Kijk: dat is nu vakantie! Genieten met de hoofdletter G! Er verschijnt een lekker voorafje, en als we ons bier op hebben wordt ons een tafel gewezen.
Het eten is echt heel erg goed! vooral het hoofdgerecht is echt excellent, eend met aardappelpuree en geserveerd op een manier waarbij het bijna zonde is om op te eten, zo mooi.
Pascal komt bij ons zitten en legt nog eens uit dat je vooral jezelf moet kunnen zijn in het restaurant, en dat is hem zeker gelukt. Je zit heel vrij en ook al ben je een snoekvisser die hier met (bij wijze van spreken) zijn laarzen nog aan naar binnen loopt: niemand kijkt naar je of verwijt je iets. En dat is heel erg prettig! Dat draagt ook nog eens heel goed bij aan het genieten, je voelt je hier gewoon heel erg op je gemak en op je plaats. Pascal komt bij ons aan de tafel zitten en praat nog eens honderduit over de visserij hier, en vraagt ons naar onze ervaringen op het water deze avond. Het is een hele gezellige avond, en we voelen ons bijna familie van de chef. Het is een echter entertainer, die bij iedere tafel zijn praatje maakt op een leuke, vrije manier en hij heeft ‘het spel’ echt heel goed in de vingers: zijn gasten zijn vermaakt en voelen zich thuis. Het Personeel (van diverse nationaliteiten) doet het ook erg goed, er is werkelijk waar niets op aan te merken. De keuken is open van karakter en je kunt gewoon kijken hoe je eten bereid wordt (ik vergeet nog te melden dat we bij aankomst ook een rondleiding hebben gehad door de keuken, de voorraadruimtes en de ‘wijnkelder’.
Oscar sluit de avond af met een presentje voor pascal, en wat is er nu mooier om te geven dan een pakje van Luckylures? Ik het pakketje zit onder andere een primeur: een Luckylures wijnstopper! Een zeer gepast cadeau als je het mij vraagt. We zitten nog lang aan de tafel te praten, maar het wordt tijd om het bedje op te gaan zoeken. Morgenochtend om 8:00 staat er een ontbijtje voor ons klaar!
De zomer, lekker weer om in de zon te liggen en vakantietijd voor de meeste mensen. De zomer van 2014 begon zeer warm, en daarom denk je als roofvissen automatisch aan het met rust laten van snoek en lekker jacht te maken op andere rovers zoals de snoekbaars. Een aantal malen ben ik nog op pad geweest met Oscar, en verticalend met shads en trollend met dieplopende pluggen kwamen er toch weer de nodige vissen boven water. Ook de roofblei was een paar keer goed los en werpend vingen we zo nu en dan achter elkaar. Een enkele baars en winde maakten dan het plaatje compleet.
Tekst en foto’s: Frans van der Putte
Daarna kwam er rust in de tent wat vissen betreft. Nog steeds bezig met afstuderen, scriptie inmiddels ingeleverd en de grote vraag was: wanneer presenteren en verdedigen? Uiteindelijk kwam de verlossende e-mail, en bleek dat er nog tijd was om er twee weekjes op uit te gaan en zomervakantie te vieren. Ik durfde geen vakantie te plannen omdat de kans dan aanwezig was dat de verdediging dan misschien in die vakantie ingepland zou kunnen worden. Inmiddels ook ‘gebonden’ en een kleine kun je ook niet zomaar de tent achterin de laadbak gooien en vertrekken en moet er dus wel voor een degelijk onderkomen gezorgd worden.
Nu hoef je geen helderziende te zijn om te begrijpen dat ik helemaal lyrisch ben over Zweden als vis- of vakantiebestemming. Mensen die me kennen vragen wel eens waar ik naartoe op vakantie ben geweest en maken dan zin af met “-O nee wacht, Zweden natuurlijk!”. Ideaal land, lekker toegankelijk, ‘iedereen’ spreek Engels en toch een mooie relatief wilde natuur. Eigenlijk zijn die huisjes die Andy van Assema verhuurt met zijn bedrijf Sportfishing Dalsland ook zo gek nog niet om gewoon een vakantie te vieren met het gezin besefte ik mij!
Lekker wat daagjes erop uit, tot rust komen in een huisje dat van alle gemakken voorzien is en als kers op de taart ook nog eens tal van mogelijkheden om te vissen! Dat gaan we doen. Nu die afstudeerdatum eenmaal vastligt zijn de plannen snel gemaakt. Er was nog een huisje vrij, een boot beschikbaar… maatje Paul en zijn vriendin Myrthe hadden ook nog geen vakantie gepland en de afspraak werd gemaakt: vier volwassenen en een baby, twee weken!
Met een acht maanden oude baby ga je niet lekker een halve dag in de auto zitten, dus kozen de mannen ervoor met de auto de rit te gaan maken en de dames vlogen van Amsterdam naar Oslo. Het liefst rijd ik het hele stuk die kant op en op deze manier kunnen de spullen ideaal mee in de auto en hebben de dames alleen wat handbagage. Op vrijdag na mijn werk doe ik nog een dutje en in de avond verlaten we een regenachtig Nederland, om de volgende dag na een voorspoedige rit bij het huisje aan te komen! Andy verwelkomt ons waarna we in alle rust de spullen uitpakken en wat gaan eten. Daarna maken we de boot voor elkaar en gaan we meteen het water op!
Het meertje ligt er prachtig bij zoals alle meertjes in de regio Dalsland, en het mooie is dat ieder meertje weer anders is. Dit meertje bevat volgens Andy grote aantallen kleinere snoek en een boel baars. We krijgen als tip mee de kantjes uit te kammen maar zoals altijd op een nieuw water beginnen we met trollen om een beetje een beeld te krijgen van het water. Al snel komen de eerste snoeken al de boot in, en zelfs een heuse dubbelvangst in het eerste uur op de luckylures. Ook al zijn het kleintjes, hier gaan we ons zeker wel vermaken komende twee weken.
Na een paar uurtjes heerlijk uitwaaien op het water kunnen we concluderen dat het bootje prima is. Niet groot maar erg stabiel, er zit een electromotor bij (die we de niet gebruikten omdat we toch gingen trollen) en er zitten prima steunen van mijn favoriete merk op gemonteerd (scotty). Het buitenboordmotortje start ‘als een beer’ en functioneert super! Na de vangst van een aantal snoekies en wat baarzen besluiten we dat het genoeg is voor vandaag, een douche en dan lekker naar bed. De volgende morgen vroeg uit de veren om de dames op te halen in Oslo zo’n 200 kilometer verderop. Vliegveld Gardermoen blijkt ideaal te bereiken en de dames hebben een goede vlucht gehad. We komen op de heenweg al de eerste Eland tegen die midden op de weg staat. Gelukkig zien we hem al van grote afstand, zou toch vervelend zijn als hij op de motorkap lag. We laden de kostbare vracht bij het vliegveld en gaan weer naar het huisje, we zijn compleet!
De volgende dagen worden afgewisseld met mooi weer afgewisseld door een stevige bui en een langere periode met regen. Gelukkig valt het allemaal wel mee want de voorspelling was een aantal malen niet erg mals. In Nederland was het veel erger met wateroverlast en al dat soort ongemakken, wij mochten zeker niet klagen. We hebben tijd zat om tot rust te komen, een paar dagjes uit te gaan en om ’s avonds wild te spotten. Uiteraard gaan we ook vaak nog een aantal keren het water op om een visje te vangen, om af te sluiten met een mooi kampvuur aan het water.
Na deze reeks met foto’s heb je wel een aardige impressie van de vakantie gekregen denk ik. Kiekjes van dagjes uit en in de stad heb ik er maar uit gelaten, het blijft immers wel roofvisweb en geen vakantiewebsite :-) Om even terug te komen op het vissen: de mogelijkheid bestond ook om een grotere boot op te halen bij Andy, maar vanwege het weer (als je het grote water op gaat dan wil je toch echt wel een hele dag plannen) hebben we dit toch maar niet gedaan. Ook beviel het kleine meertje ons prima, met vaak binnen een uur of twee al dubbele cijfers, met name door te werpen met grinders of shads voorzien van een lichte loodkop. Vooral open ‘straatjes’ tussen de waterplanten waren goed voor snoek. Baars bleek meer aan de buitenkanten van de planten te liggen en deze vissen waren prima te vangen met kleine plugjes zoals de illex chubby.
Helaas vliegt de tijd voorbij als je vakantie hebt, en dan breekt de dag alweer aan dat je in moet gaan pakken. We zijn op vrijdagochtend naar Oslo gereden en hebben daar nog een lange middag door de stad gewandeld, om vervolgens naar Gardermoen te rijden en de dames weer op het vliegtuig te zetten. Daarna hebben we de spullen in het huisje weer verder ingepakt en was het plan om nog even te gaan slapen… maar bekenden zullen wel begrijpen dat er van dat slapen niets gekomen is en we direct teruggereden zijn naar Nederland, waarna we binnen dertien uur weer thuis waren! Voor de mensen onder ons die een ‘normale’ vakantie ook willen combineren met vissen, ik kan je dit alleen maar aanraden! Andy heeft voor ‘normale’ vakanties nu ook een nieuwe website: www.dalslandholidays.com Hier kun je ook de bezienswaardigheden en activiteiten op terugvinden. En mocht het de eerste keer zijn dat je in dit gebied komt: Andy beschikt oven een degelijke Marcraft waarin hij jou en je gezin prima in kan gidsen op de vele wateren in deze omgeving.
Eenmaal thuis begint het normale leven weer, werk en de laatste loodjes aan de studie. Van vissen komt niet heel veel op de korte termijn: de Hengelsport Outdoor Fairstaat namelijk ook alweer bijna voor de deur waar ik terug te vinden ben bij Lureparts op de stand. Tot dan!
Na al dat grove snoek snoekgeweld van de vorige keer, nu weer terug bij het subtiele vissen op de snoekbaars in een minder subtiele omgeving. Al in het gesloten seizoen maakte Oscar de afspraak met Fishing guide Johan (http://www.fishingguidejohan.nl) om samen eens een dagje te gaan vissen, en ik kon dan mooi aanhaken omdat Johan over een ruime boot beschikt waar vanuit je met gemak met zijn drieën kunt vissen. Johan beschouw ik als een goede vriend, en de dagen dat we kunnen afspreken zijn dagen om naar uit te kijken. Niet alleen is het een leuke visdag, het is ook nog eens gezellig en er wordt altijd wel een beetje gedold zoals je kan verwachten van ‘jongens onder elkaar’ in één boot.
Tekst en foto’s: Frans van der Putte
Voor Johan staan zijn gasten centraal (juist, geen klanten maar gasten). En nu zijn Oscar en ik niet bepaald het type visser dat frequent bij een gids in de boot zal stappen: Johans mentaliteit en de manier waarop hij met zijn gasten omgaat is super en ik denk dat als je eens kennis wilt maken met bijvoorbeeld het vissen op de rivier dat je dan bij Johan zeker aan het juiste adres bent.
Op de afgesproken tijd blijkt dat we ons op de verkeerde plaats bevinden. Oscar pleegt een belletje en een paar minuten laten schudden we de hand met Johan en kunnen we bijna het water op. Traileren op de grote rivier kan soms spannend zijn, omdat je rekening moet houden met de scheepvaart en de golven die daarbij horen. Ook het ‘zuigen’ en weer opkomen van het water vaak minuten later nog is iets waar je rekening mee moet houden. Als de kust veilig is rolt het schip van Johan het water in, en dan is het aan mij om de motor te starten en op veilige afstand te blijven dobberen terwijl de boel op slot gezet wordt. Johan en Oscar stappen een paar tellen later in en we zijn op weg! Zo’n woeste plek om te zijn, de drukste scheepvaartroute van West-Europa maar wij voelen ons hier thuis. De stroming, die aparte geur van klei door het lage water, het mysterie van wat er zich onder de wateroppervlakte allemaal afspeelt en de mogelijkheid om allerlei vissoorten te vangen met dat ene aasje plus het feit dat het ook nog eens monster kan zijn: de rivier, een iets om deel van uit te maken.
We komen bij de eerste stek aan, en daar gaan we lekker werpen met shads. Zoals ik al zei staat het water laag en de stroming valt mee. We kunnen prima uit de voeten met 14 gram. Ik zeg ‘we’, maar Oscar vist zwaarder en kiest ook dit keer weer om te starten met de dropshot. Al een paar tellen laten heeft hij de eerste van de dag te pakken! Niet groot maar dat heeft wel eens langer geduurd. De routine van dril, landing, foto’s, onthaken en release volgt.
De vis ligt dus op de stek en ze zijn actief. Uiteraard betekent dat dan niet automatisch dat we er dan ook een aantal gaan vangen, maar de kans is wel aanwezig. Los blijken ze niet echt te zijn kunnen we wel voorzichtig concluderen als we alle drie een worp of twintig verder zijn. Ondergetekende weet een aantal keer een mooie aanbeet uit te lokken en de vis te verspelen of de vis niet eens te haken. Uiteindelijk blijft er dan toch een visje plakken op de HM topper in het meestal favoriete kleurtje limetreuse.
Enkele minuten laten een snoeiharde aanbeet. Het hengeltje gaat lekker krom en voorzichtig denk ik toch wel dat dit een hele dikke is! Eenmaal bij de boot blijkt het geen monster te zijn, maar dan beestje gaf wel prima sport!
Rondom de boot is de roofblei steeds driftig aan het jagen als er een schip passeert. Steeds pakken met name Johan en ik dan snel een roofblei-aasje om te proberen er eentje te foppen. En dat lukt steeds niet! Als de roofbleien weer kalmeren vissen we steeds weer verder op snoekbaars. Op een paar voorzichtige aanbeten na krijgen we verder geen actie meer. De roofblei heb ik wel een klein beetje opgegeven. Daarna besluit een (meteen voelbaar bij de aanbeet) roofblei dat het HM toppertje echt niet alleen voor snoekbaars bedoelt is en schuift er eens even lekker overheen vlak achter de kribkop. Lange tijd blijft de vis diep en vecht hij voor wat hij waard is. Gelukkig kan er altijd maar één van de twee winnen en in dit geval is dat een zeer tevreden visser die deze mooie zeventiger even vast mag houden voor de camera.
Deze stek is mooi, uitgebreid en er ligt vis maar om er nou de hele dag te blijven liggen? Nee, het is tijd om te verkassen en ons geluk elders uit te proberen. Johan stuurt de boot naar de volgende stek, en het is verbazend om te zien hoe ondiep alles nu is met dat lage water. Stekken die normaal stek zijn, kun je nu niet eens bevissen! Maar we blijven ons best doen. Geen aanbeten, of een ‘laffe’ tik, een ‘proevertje’ die heel even hangt… het mag duidelijk zijn dat we de middag naderen. Op een volgende stek worden we wederom verrast door de lage waterstand: het zit zo ingebakken dat een stek een stek is en dan blijkt ineens alles anders te zijn. Oscar weet een aantal baarzen te vangen op deze stek maar voor de rest is het karig.
Op weer een volgende stek is heel erg veel vis zichtbaar op de dieptemeter. Brasems laten slijm achter op hoofd- en onderlijn. Daar liggen vaak ook rovers tussen! Ondanks dat we op de rivier zitten, zijn er zelfs brasems zichtbaar in de oppervlakte. Even later krijgt Johan op 1,5 meter water al verticalende een snoeiharde aanbeet. Enkele tellen laat een vis aan de andere kant van zijn lijn weten het niet eens te zijn met wat er zojuist gebeurd is. En dan ineens plop! Los. Ai wat is dat toch vervelend! Johan denkt er niet te lang over na: dat kan nu eenmaal gebeuren tijdens het vissen. Een kleine twintig minuten later, op weer een andere stek is het Oscar die er een hele sterke vis aan heeft. Een minuut blijft de vis wel hangen (het lijkt wel een kwartier te duren) en de vis is loeisterk. Totdat ‘plop’ ook deze vis losschiet. Waarom?! Frustratie, ongeloof… niet leuk maar wel beter dan helemaal geen aanbeten krijgen. Johan vangt iets later een snoekbaarsje verticalend, en ook ik mag weer een duit in het zakje doen.
We proberen het nog even op de stek waar we gestart zijn, en daar zijn de roofbleien weer volop actief. Net als vanmorgen, willen ze nu ook geen aasje dat speciaal voor hen aangeboden wordt. Maar ook de snoekbaars is nu kalm. Op naar nog een laatste paar stekken, waar we met veel plezier vissen en waar zin en onzin besproken wordt. Een flink eind in de middag al, en als we nog een bijtperiode willen meemaken vandaag zullen we nog een paar uur in ‘de dooie tijd’ moeten door vissen. Dat gaan we niet doen, en breien er een eind aan. Vrouwen en kinderen thuis kunnen het wel waarderen als de jagers zich thuis melden voor het eten, ook al was dat in eerste instantie niet concreet afgesproken. Zo gezegd zo gedaan. Johan bedankt voor een leuke dag en tot snel! We hebben weer genoten.
Inmiddels alweer het derde verslag van Frans van der Putte op Roofvisweb. Ditmaal niet over snoekbaarzen op de rivier, maar een geheel andere richting op: een dag en een ochtend op pad met Sean op zoek naar een dikke snoek. Het mooie van vissen op roofvis, is dat je alle kanten op kunt en de mogelijkheden vrijwel eindeloos zijn.
Tekst en foto’s: Frans van der Putte
Ik ben geen visser die zich helemaal toespitst op één techniek, één water of één vissoort. Al snel leerde ik, dat je gebruik moet maken van wat de omstandigheden je te bieden hebben. Wat doet de wind? Hoe hoog staat het water? Hoe zonnig gaat het worden? Hoe waren de vangsten daar en daar onder deze omstandigheden afgelopen jaren? Soms kan het plannen van een dagje vissen een soort ingewikkelde rekensom zijn, maar soms moet je ook gewoon domweg kiezen om ergens heen te gaan omdat je daar zin in hebt. Deze visdag was voor ons toch wel een rekensom. We zouden naar de benedenrivieren gaan om daar een snoekbaarssessie te gaan houden. De voorspelling was echter dat het windkracht 5 zou gaan waaien, en ook nog eens uit de ‘verkeerde’ hoek. Plan dus op het laatste moment gewijzigd, en dat legde ons geen windeieren.
Nadat ik weer veel te laat ben gaan slapen, deze eerste dag met Sean dit seizoen. Onderweg in alle vroegte zelfs een kleine file, waardoor zoals vrijwel altijd, Sean eerder bij de helling is dan ik. Gelukkig is van ‘wachten op Frans’ gaan sprake, de spullen moeten immers nog even klaargemaakt worden voor de afvaart. De schuit van Sean ligt al snel weer te dobberen met ondergetekende als tijdelijke kapitein terwijl de nodige sloten op de trailer gezet worden en Sean instapt en het roer overneemt. Daar gaan we weer! Als wij met zijn tweeën gaan snoeken, kan het niet anders dan dat er de nodige Lucky Lures aan de spelden gaan. Die krengen zijn gewoon donders goed en als de omstandigheden het toelaten zullen wij maar wat snel naar deze kunstwerkjes grijpen omdat ze gewoon vaak grote vis opleveren en we zijn er helemaal gek van. Goed, genoeg geleuter over materiaal want dat is eigenlijk helemaal niet zo interessant allemaal: het is een vangstverslag en die kant gaan we dan nu ook op.
De wind valt tot nu toe erg mee, zoals wel vaker in de ochtend. De eerste aanbeet laat tamelijk lang op zich wachten. Maar het is Sean die de eerste naar binnen harkt vandaag. Donkere wolken verschijnen aan de horizon. Het gaat niet lang droog blijven. Tijd voor een versnapering om wat energie te krijgen: Sean heeft uit Zweden een blikje blauwe Burn meegenomen, helaas niet verkrijgbaar in Nederland maar dat spul is met toch een partij lekker!
Niet veel later is het weer raak voor Sean, geen grote maar wel nummer twee van de dag. Langzaam maar zeker begint het te spetteren, en daarna goed te regenen. Nooit leuk als je op het water zit! Toch is de moderne technologie daarvoor handig: even snel in de regen de waterdichte smartphone erbij, even kijken op het appje en we weten direct dat het niet lang aan zal houden, die regen. Met een gerust gevoel vissen we verder. Beiden missen we nu een paar mooie aanbeten. Sean haakt een hele zware vis die na een paar tellen gewoon losschiet…. Helaas dat hoort er allemaal weer bij vandaag. Lange tijd vangen we niets totdat Sean er eentje in de kraag vat. Bij de boot blijkt het een zogenaamde ‘two-toner’ te zijn, zoals je wel een vaker ziet bij snoek dat een kwart van de vis een andere kleur heeft. Toch blijft het best bijzonder!
We draaien nu een hoek van het meer op waar de wind vol op staat. Nu kunnen we goed merken dat de voorspelling van de wind wel klopte! We zijn blij dat we niet aan het snoekbaarzen zijn. Nu komt Sean in actie, hij mist twee aanbeten, vangt drie snoeken achter elkaar, verspeelt weer een hele hele zware vis die maar blijft gaan en gaan. Hier moeten we zijn! Ze moeten allemaal zijn Lucky Perch in de kleur natural perch hebben. Aan mijn kant van de boot zijn alleen de spreekwoordelijke krekels te horen, de snoek is partijdig .
Weer regen, nu een echte wolkbreuk. Gelukkig hebben we beiden onze poncho’s bij ons. Het ziet er niet uit, zo’n lange jurk maar hij valt over je knieën en achter je kun je hem over de stoel gooien en als je daar dan ook nog eens een regenbroek onder aan hebt en laarzen, dan blijf je dus compleet droog! We bespreken het feit dat vaak na een dikke regen- of onweersbui, de snoek helemaal los gaat of dat je dan een hele dikke vis kunt vangen. En jawel, na de regen komt zonneschijn maar ook snoek! De aanbeten volgen elkaar op, maar ze blijven niet vaak hangen. Sean haakt een vis maar heeft wat materiaalissues. Ik weet niet meer precies wat, maar volgens mij moest hij er een verse onderlijn aanknopen.
Ik neem het roer even over en terwijl hij bezig is, wordt zijn Lucky Perch weer eens gegrepen, ditmaal in het schroefwater. Uit automatisme grijp ik de hengel, en zet de haak. Sean staat rustig op en neemt de hengel over. “O, het is geen grote.” De vis verzet zich lekker, en begint ineens heel erg veel lijn te nemen. Sean heeft niet veel in te brengen. Misschien is het dan toch wel een grote? Na een paar minuten komt de vis bij de boot. “Zo da’s een aardige kop! Die gaat wel over de 110!” Sean pakt de vis uit het water. “Nou Sean, die gaat wel richting 120!” De haken zitten een beetje link, dus eerst even onthaken en dan meteen maar op de plank. “Wat een rare kronkelstaart!” maar, zelfs met die kronkel in de staart, meet de vis…. 127cm! Zonder die kronkel… was het gewoon een 130 geweest! Sean’s oude PR was ook 127, maar dit is dus eigenlijk een verbetering in onze ogen, ook al is de lengte hetzelfde. Ik schiet een reeks plaatjes, hieronder twee foto’s waarbij op de tweede foto de kronkel heel erg goed te zien is.
Wat een belevenis! Vlug terug, en lang hoeft de vis niet bij te komen of deze zwemt met een krachtige staartslag. We kunnen de kolos nog een tijdje zien ‘staan’ op de bodem, waarna ze wegschiet met een flinke spurt. Wellicht om ooit de 130 te gaan bereiken? Wij zijn er even stil van, wat een verhaal. Die Lucky perch natural perch heeft iets magisch vandaag. We gaan weer lekker verder met vissen, en nu klappen beide hengels van Sean weer krom. Zonder te twijfelen bied hij mij er eentje aan. Ik ben er erg blij mee, het is een cadeautje van 98cm! En dat blijkt later de laatste vis van de dag te zijn.
Vandaag aantallen en een monster in de boot. Helaas moeten we wat vroegen stoppen omdat Sean nog een afspraak heeft. De dag erop zouden we weer op pad gaan, en ditmaal startten we wat vroeger. Voor het gemak blijf ik een nachtje pitten, dan weten we tenminste zeker dat ik niet te laat kom en vroeg op het nest lig. En daar staan we dan, de volgende morgen: nieuwe ronde, nieuwe kansen op hetzelfde meer. De verwachtingen zijn hoog.
Daar waar het gisteren zo goed was, valt nu helemaal niets te halen. We zijn er nu natuurlijk ook een stuk eerder, maar ze doen het gewoon helemaal niet. Dreigende luchten drijven over, en steeds zien we in de verte regenbuien die ons net missen. We gaan op zoek naar nieuwe stekken, en dat doen we uiteraard al trollende. Na enige tijd wordt mijn Esox Blade gegrepen, een krachtpatser van 93cm is het resultaat.
De eerste van de dag, en de zon staat nog niet erg hoog. Het idee is dat we vandaag niet lang op het water zullen zijn, dus kiezen we snel een pad en vissen de meeste interessante stekken af. Het blijft weer lange tijd stil en het regent gelukkig nog steeds niet. Wat later is het Sean die een monsterlijke aanbeet krijgt. Een kolos heeft zijn Lucky Perch gegrepen. De vis neemt lijn, gaat ervandoor en… schiet los. Even later hetzelfde. Bah bah wat een pech! Tot overmaat van ramp komt er nu een dikke vette regenbui aan denderen. We doen onze regenkleding weer aan, en het begint te hozen en te hozen. Ongelooflijk wat een water komen er uit de lucht. Alles is zeik en zeiknat, bah! Als het stopt met regenen zijn we als een kind zo blij. Pff dat is niet leuk zeg om dan midden op het water te zitten! Een uur gaat voorbij. Een paar aanbeten volgen maar niets blijft hangen. En jawel hoor, daar komt weer zo’n regenbui aan en daar zitten we weer een half uur in de stortregen. Inmiddels is de tijd voorbij gevlogen en blijft het alleen nog bij die ene vis.
We gaan weer trollend naar een andere stek toe, en na een uurtje krijg ik dan toch nog een aanbeet op de Esox V2. Een slanke vis die goed vecht, en op de plank toch nog tot 103cm komt. Het wordt de afsluiter van de dag.
Rond half twaalf ligt de boot weer op de trailer en blikken we nog even terug op wat memorabele momenten. Monster in de boot gehad, maar zeker ook monsters verspeeld afgelopen twee dagen. Dit doen we snel nog een keertje over! Maar dan zonder stortregen en zonder die vervelende losschieters…
Door het jaren lang bootvissen op grote snoek op uitgestrekte wateren, vergeet je soms nog wel eens de kleinere wateren waar je vroeger bent begonnen met vissen. Vaak niet eens benaderbaar met een grote moderne visboot, waardoor de verleiding nog groter is om daar te gaan vissen. Terug naar de basis, eenvoud ten top met een Zodiac, elektromotor, Rebelcelletje en paar hengels. Niet eens een fishfinder aan boort, gewoon op je boerenverstand vertrouwen. Dan blijken dit soort wateren toch hele mooie vissen te bevatten! 
Soms kom je van die bizarre stukken kunstaas tegen… Vangt dat nou echt vis?! Dit overkwam mij toen ik met Frans voor de grap op Ali Express zat te neuzen. Grotendeels allemaal rommel natuurlijk, maar ons oog viel op een grote, 40cm Tonijn-swimbait. Het gewicht: een bizarre 1100gram! De lengte van 40cm choqueerde mij niet eens meer gezien de resultaten op de grote Savage Gear aasjes… Maar deze Wicked Tuna is zo belachelijk lomp en breed, dat moest getest worden!
Het vierde en laatste deel van het verhaal van Oscar en Frans die eind September afreisden naar de 
